The Jellyfish Experience

Wednesday, May 23, 2007
Huling Hirit sa Tag Init
Palm Beach Resort
San Juan, Batangas
NSTP Planning Workshop.

Minsan pag may gusto kang makuha o maabot gagawin mo ang lahat basta makuha mo lang un. ------> Yan ang natutunan ko isang umaga ng May 23, 2007.



Obviously, nasa beach kame nun at dahil sa alam kong huling hirit ko na un bago magbagyo eh nag sige na ako sa pagswimming kahit napakaitim ko na. Ang usapan namen nun ni Iris sa pampang lang kame pero the site of the little floating house in the middle of the ocean was very tempting. So, ako etong nagmamagaling eh nagstruggle papunta sa maliit na bahay na yun. Marame akong pinagdaanan, may masakit sa paang bato sa ilalim ng dagat, malalim na parte na hindi ko na abot, malalake at madudulas na bato na kelangan kong daanan para makalapit sa bahay na un. Nung una natakot ako kasi parang sobrang lalim at layo na namen sa pampang pero sabe ni sir Allan saken, " Kung hindi ka magri-risk, anong mangyayre sayo?" Dahil dun lumakas ang loob ko at alam ko din naman na andun sila para sumaklolo saken.

So nagpursigi pa rinkame hanggang sa marating namen ung malalim na parte ng dagat. natakot ako pero mas kinabahan si Sir Allan saken, kasi HINDI PALA SIYA MARUNONG MAGSWIMMING. Akalain mong antapang tapang nya pero di naman pala siya marunong.. kaya naman mas naging malakas ang loob ko kasi marunong naman ako. So Ayun na, nagswim ako at sa wakas nakarating sa maliit na bahay na yun. Dali dali akong umakyat kasi nakakatakot baka makagat ako ng dikya.

Ansaya ko nun, parang malaking challenge un para saken kasi nagawang kong mapuntahan un ng wlang gamit na bangka o anuman, sariling sikap lang talaga. Pagdating namen dun sa bahay, andaming isdang makikita at napaka satisfying ng feeling dahil maganda ang view. Ang masaya pa dun nakuha ko ung gusto ko nakarating ako sa bahay....

Kelangan na namen bumalik kasi sabe nila Iris 10:55Am na daw at kelangan na namen magayos.. so, isa isa nang bumaba sa bahay at naglakbay pabalik sa pampang...

katulad ng pagpunta dun, kinabahan at natakot din ako sa pwedeng mangyare saken, kasi marameng threats, andun na malalim, bak hindi ko kayanin lumangoy, may dikya o anumang lamang tubig ang kumagat saken, at kung anu anu pang kapraningan.. pero sabe ko bahala na, alanganamang magpasaklolo ako dun diba, nakaya kong puntahan dapt kayanin ko din na bumalik..

so, dahil nagmamagaling na naman ako, nagdive epek pa ako at ayun nag breast stroke ako, pag angat ko ulit naramdaman ko na ung hapdi at sakit.. wala akong makapitan o maapkan dahil malalim ang tubig at wla namang bato na pwede kong hawakn, wala ding gutter kasi hindi naman un swimming pool...

pinilit kong hindi indahin ang saket kaso hindi ko tlaga kinaya.. kaya ang nangyare.. c manong driver lang ang nandun at skanya lang ako pwede kumapit kaya humawak agad ako saknya at sinabing najellyfish nga ako. Ayaw pa nila ako paniwalaan nun kaya ako na mismo ang nagtanggal ng tentacles ng jellyfish habang nakapikit ako.. nung una, parang sabe ko kaya ko to, hindi ako iiyak at mararating ko din ang pampang..


kaya sinubukan ko ulit lumangoy, pero i couldnt handle the pain anymore, lumapit na ako kay LEvi at humawak, sabe ko hindi ko na kaya lumangoy mahapdi at masakit na talga.. Sabe nya cge, hawak ka lang.. dun na ko talgang naiyak at nagfreak out. Naramdaman ko na pati sa muka at likod at braso, buong leeg ko nadali ng jellyfish...

Sabe lang ni sir paul, cge lang kaya mo yan..

pero nagiiyak na tlaga ko nun...

Malapit na din kasi ang pasukan kaya nakakhiya pag pumasok ako ng mga jellyfish sa fes..

so inakay nila ako papunta sa pampang. doon nagiintay si iris habang sumisigaw ng picture..

syempre nakakahiya so nakatalikod lang ako dahil namumula talaga ang fes and leeg ko. Hindi pa rin alam ng mga tao sa pampang nun na injured nako.. kaya din ayaw ko humarap, ayokong makita nila na nasaktan ako.. Nasaktan ako dahil sa kakulitan at katigasan ng ulo ko..

Pero syempre hindi ko pwedeng forever itago, nalaman din nila at imbes na sisihin nila ko eh tinulungan pa nila ako...


Nilagyan lahat ng parte ng nasaktan saken ng buhangin un kasi sabe ni manong driver na laking dagat, so nilagyan naman,,,

Hindi ko na din magawang umiyak kasi lahat sila nagtatawa, wala na rin namang magagwa ang iyak ko kaya dinaan ko nalang din sa tawa, naki ride on ako.. nagpalagay ng buhangin at napansin ko namang unti unting nawawala ung hapdi...

pero hindi siya nawala ng tuluyan, naramdaman kong parang kulang pa din un g solusyon, parang dapat may iba pa akong gawin.. kung kaya naman pinainom ako ni sir paul ng anti histamine at pinainom ng carbonated water ni Sir cocoi.. Sabe nila makakatulong daw un...

Hanggang sa dumating si kuya na mainstay ng resort sabe nya kelangan lagyan ng suka para gumaling kaya andun ang trusted friend kong si iris para lagyan.. DI nya inida ang amoy, andun siya para suportahan ako. Instantly, naging PAKSIW ako..

PAnget man at mabaho ang naging solusyon talagang nagsubside ung pamumula.. so nakaligo at nakabihis na din ako...


Hindi pa rin dun natapos ung epekto ng jellyfish nangngati naman ito at mejo mahapdi pa din.. At dahil din s auminom ako ng anti histamine naantok at nakatulog ako...

Hanggang paguwi ko sa bhay mahapdi at makati pa din, at nung kinwento ko un sa nanay ko syempre nakarinig din naman ako ng sermon pero nagbigay parin siya ng pwede kong panlunas.

After ilang araw at linggo naging ok na ulit ang lahat. wala nang bakas na najellyfish ako.. lahat sa memory ko nalang...


Pero di lang sa kwento nagtatapos ang lahat, syempre meron akong natutunan......




(to be continued)

disclaimer (posted at happy house on April 12, 07)

writing in my blog is not something i brag about, neither is it an opportunity for me to preach about love, its bitterness and sadness, or the wonders of the world or its darkness. i don't intend to preach i'm not hoping to be a priest, come to think of it i am a girl so i really cant be a priest. i write because it is what i feel in that special moment of my life, whether its a good momen or a bad one it's still a special moment. Everything that is written here has a root, has a cause, has a history. Writing what i feel makes me ready to face another challenging or happy moment, but i always cherish sad and lonely moment i have. it makes me who i am, cliche as it may sound. After writing it, i dont expect people to read it not even to comment about it. Commenting is free but never make it an opportunity to judge a person. Words are never enough to express nor describe what is really though by the mind and felt by the heart. Blogs are just synopsis of reality, while sometimes its just exageration, keep that in mind and spare me your judgements!

Number 1 (posted at happy house Dec. 27, 2006)

marami nang artikulong nasulat tungkol sa tagong pagibig...
lalo na sa pagibig na di pwedeng sabihin.marami mang nasulat wala namang solusyon. kasi minsan di mo masabi kung mahal na nga ba ang nararamdaman mo o nililito ka lang ng kalungkutan..
may nagkomento saken nung magtanong ako kung bakit ganun ung isang babae sa lalaking kausap nya? madikit, bungisngis at parang lageng masaya pag kasama nya un. sabe saken, "kasi binigibyan sya ng atensyon kaya ganun nalang siya kapag kasama ung lalaki." so, pwede na nateng i-equate ung love sa attention ganun ba?
o icpn na mahal mo na cia o ang isiping mahal ka din nya kasi nabigyan ka ng atensyon...
oo, di naman masamang mangarap, di din masamang ngumiti ng walang dahilan (kahit na alam mong siya talga ang dahilan), di din masamang masaktan pag nakita mo siyang may kasamang iba, di masama hanggat di ka nagsasalita, hanggat di ka kumikibo at hanggat kaya mong magpretend na ok ka at wala naman siyang halaga sayo.
un na ata ung isa sa masakit na pwedeng scenario, masayang masaya siya, unmindful of your existence, kung anjan ka ok lang, kung wala eh di wala, di ka hahanapin!
di ka na nga napapansin kahit anjan ka, tapos kayang kaya ka pa nyang kalimutan basta basta
ang tanong ngaun bakit hindi mo masabe? o hindi sabihin? dahil ba sa duwag ka? o dahil sa ayaw mong icpn kung anong mangyayare kapag sinabi mo? o dahil komplikado? o dahil ayaw mo ng magulo?
o di naman kaya ayaw mong mawala ang kaisa isang source ng kasiyahan mo? o ayaw mong mgising sa katotohanan na sira ulo ka sa kakaisip sa kanya? in short, DUWAG ka nga!
duwag ka kcng sabihin, duwag ka ding hindi sabihin
duwag ka din na tanggapin na may nararamdaman ka o wala kang nararamdaman...
wala rin naman kcng tamang sagot...
kasi kahit ikaw di mo rin alam ang sagot!!!
tapos sasabihin mo: "DUwag na kung duwag, mas gugustuhin kong andyan siya kahit malayo kesa naman mawala siya at matutunan na akong kalimutan"
hay, ansaket sa hart!, nagpapakamartyr epek ka sa taong di naman alam ang nararamdaman mo,
para sa kanya ung isang kain sa labas wala lang pero para sayo pinakamasayng kain mo na un, na ung simpleng dampi ng kamay nya sa kamay mo forever mo nang maaalala samanatalang di man lang nyang naalalang ngkahawak kayo ng kamay, na magbigay ka lang ng tissue sa kanya eh nakakakilig na sayo pero sakanya simpleng paghingi lang un...
hay, anghirap nun. sayo magandang alaala saknya wala lang.
pero, icipn mo hindi nga kaya nya alam o nagbubulagbulagan lang siya dahil ayaw niyang magassume na mhal mo nga cia,
kasi isa rin pala siyang duwag.
duwag na magkamali at mapahiya sayo..
so ang gagawin mo magleletgo ka kasi unfair naman sayo un na paran kang tangang nagmamahal sa taong di nga alam na anjan ka...
at siya.. iisipin nyang wala ka ngang naramdaman para saknya..
tapos.. lilpas ang araw, buwan at taon.
sinasabe mo sa sarili mong nakapagmove on ka na,
un din naman ang pinipilit mong paniwalaan..
kaso nagkita kayo ulit...
would you take the chance to say what you feel?
o magpapakaduwag ka nalng sa pangalawang pagkakataon?

Spacin' out

I dont want to be a robot..
i wanna be a space girl.... coz in space there's no gravity...
without it.. i won't fall...X_X

today's the day i whine!!

I hate it when people pretend to do something when actually they're not doing anything. When they try hard to look busy and all just so people would be impressed with them and say that they're good at what they do. They make people see that they have too many business meetings or they need to write too many business stuff and talk to important people. One of my friend said that "Kung ayaw daw magtrabaho, magpatawag ng meeting" which is precisely my point. Some people call fro meetings coz they dont want anything done and having a meeting is an obvious act that one is busy and is doing important things. The reality when you sit in that meeting is that things discussed before are just being repeated to kill time. After the so-called meeting, they go back to the office and rants about many things needed to be done. Ironic right?! Then there are those business stuffs needed to be written or sent to important people, they'll make their keyboard sound like they're setting their computers on fire, (Again, to display a "busy" mode act) but when you peek into it they're just typing instant messages or blogging. That's all BS! Lastly, talking to "important people", calling people every once in a while just to talk to them and broadcast in the office that they have stuff to do and things complicate them but then again its the same old crap that has been decided on meetings. Sometimes, they may seem to look like they're talking to very important people but believe they are not really that important.

There really is nothing wrong with people pretending to be busy, what makes it wrong is when they boss around people and act as if others are not doing their jobs. Not doing their jobs for them means not "pretending" to do anything. I don't like people who clamor for glory and who loves recognition even if they really do not deserve it. Some people really belittle other people just so they can feel good about themselves. It makes them believe that they are better than others, that they are smart, intelligent, etc.. but really I think its all insecurity. Really, when one thinks too highly of themselves and makes other people's lives miserable just to make theirs better is nothing but a proof of insecurity. When they need to shout what they have done and accomplished, and whine at the simplest things in the world is not only insecurity but also having too much drama in their system.

I dont easily get mad but i get irritated when people rants and whines too much about things not worth ranting about. I work quietly and if possible, i try to solve things on my own. Shouting or whining does not do any good. Pretending never pleases anyone and sooner or later the truth comes out. I especially do not appreciate people underestimating others just so they can make themseves shine. As a song states: "YOU CANT FAKE IT HARD ENOUGH TO PLEASE EVERYONE OR ANYONE AT ALL."

I know this is in contradiction to what i wrote but i just needed to RANT a bit!:)